Por mor das condicións climáticas que se están a dar nestes últimos dous meses, non nos foi posible baixar á praia da Seca ou á do Padrón para ver como se mariscaba, por un ou outro motivo: a choiva, o horario de marisqueo, as datas... non tivemos a sorte de poder observar unha destas mareas. Grazas a Montse, a nai de Ían e Luka, que nos gravou anacos dalgunha desas mareas. Unha delas de mañá cedo na que era preciso ir coas lanternas e noutra tiveron que traballar cun forte temporal de choiva e vento, o que obrigou as mariscadoras e mariscadores a abandonar a praia antes de tempo.
As mariscadoras réxense
por un calendario que lle envían da confraría de mariscadores, a de Raxó,
Lourizán ou a de San Telmo. Nese calendario aparecen os días de marisqueo, a
hora de inicio e a zona na que poden mariscar; tamén se establecen o tipo de
ameixa que se pode apañar ou berberechos, e os quilos.
En cada marea permítenlle estar na praia como moito catro horas, o que dura a baixamar. As mariscadoras que cumpren antes o cupo establecido poden marchar antes. Despois de mariscar toca escoller a ameixa por tamaños: a Extra é a máis grande e págana mellor, logo está a de tipo A tamén grandota e por último a de categoría B.
As ameixas e berberechos apañados hai que levalos ao punto de control, onde representantes das Confradías e/ou mariscadores responsables do control volven a pasar pola peneira o marisco, e entreganlle as mariscadoras un vale no que se reflicten os quilos de ameixa, a variedade e a categoría.
Nas imaxes podemos ver unha das formas de marisqueo a pé, neste caso empregan a gancha, aparello co mango longo e forma de cazo con dentes afiados que serven para cravarse na area; este aparello permítelle ás mariscadoras traballar coa auga por riba da cintura. O cazo da gancha está feito de metal e ten unhas rañuras por onde se filtra a area e tamén as ameixas e berberechos de pequeno tamaño.
As mariscadoras
empregan carros adaptados á forma dos capachos, con rodas especiais para
moverse pola area e moi liviás para facilitar o arrastre. Os capachos teñen un
pneumático ao redor que posibilita que cando están a mariscar e teñan moita
carga non se afundan. Tamén son necesarios uns caldeiros para separar os diferentes tipos
de bivalvos.
O traxe de
mariscar tamén é especial, hai quen emprega traxes de neopreno e outros os
buzos que unifican pernas, abdome e parte do peito; agora no inverno o
chuvasqueiro é imprescindible, tamén uns guantes para non botar as mans
a sangrar.
En definitiva, un
traballo moi duro e moitas veces perigoso, como veremos nas imaxes, require forza física e maña para apañar o marisco.
Moitísimas grazas a Montse e á súa familia pola colaboración. Vendo as imaxes aprendemos un montón, e sobre todo, aprendemos a valorar e respectar o traballo das nosas mariscadoras.
.jpeg)
.jpeg)
No hay comentarios:
Publicar un comentario